نا تمام

هر روز

هر روز صبح تقریباً مسیر ثابتی رو تا سر کارم طی میکنم. چند دقیقه پیاده، مترو، تاکسی و باز هم دو سه دقیقه پیاده تا برسم سر کار. معمولاً هر روز یک سری آدمهای ثابت، اتفاقات ثابت و خلاصه هر روز مثل دیروز. آدمهایی که با چشمای خوابآلود، چهره‌های خسته از سحرخیزی اجباری و مدام عجله دارند برسند به مقصدی که هر روز سخت تر و دورتر میشه. به این چیزا که فکر می‌کنم می‌بینم خودم هم یکی از همون آدمها شدم. سر یه ساعت معین بیدار بشم، سوار یه مترو سر ساعت معین بشم، پیاده شم، از یه مسیر ثابت بگذرم و سر یه ساعت معین برسم سر کارم. خودم هم خیلی وقتها چشمهام خوابآلو و پف کرده و خسته است و البته همیشه هم عجله دارم! اما اینکه فکر کنم مثل بقیه دچار روزمرگی شده باشم برام غیر قابل تحمله، دیوانه‌م می‌کنه.

هر روز صبح تقریباً یکی دو دقیقه مونده ساعت 8، یعنی تو لحظاتی که دارم سعی می‌کنم، قدمهام رو تندتر بردارم که به موقع به سر کارم برسم، همیشه یک صحنه تکراری توجهم رو جلب میکنه: دخترکی که آرام آرام در جهت مقابل من داره حرکت می‌کنه. سر و وضع ساده‌ و مرتبی داره. پالتو کرم قهوه‌ای، یه روسری که با پالتوش هماهنگ باشه، تقریباً تو همون مایه‌ها، شلوار جین روشن. یه کیف چرمی مشکی رو شونه‌ش انداخته که انگار اون رو محکم بغل کرده باشه. یه عینک که از رو چشاش پایین‌تر اومده. موهای مشکلی پر و پیچ و خم که همیشه ژل میزنه و همیشه حالت پیچ و تاب اون به همون صورت باقی می‌مونه ...

 

24 بهمن 1385 ساعت 10:8