شما که مرا شاعر خطاب می کنيد
داريد ديوانگی مرا باب مي کنيد
داريد با همين کارهای هر روزتان
پل های پشت سرم را خراب می کنيد
آرام ترين شاعر روی زمينم ولی شما
شعرهای مرا پر از اضطراب می کنيد
برای ديدنتان دلم تنگ می شود
با وعده ای قند دلم آب می کنيد
چهارشنبه ۱٦ دی ،۱۳۸۳، ساعت 3:30 ب ظ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر